Dag 10 en 11 Drakensberg - Lesotho

Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken, het zou ongeveer 9 uur rijden zijn vandaag. Het was echt weer behoorlijk koud in de truck maar we hadden in tegenstelling tot in Johannesburg dit keer wel goede kleren en dekentjes ín de truck. Om 11u hadden we al een lunch en we zouden volgens plan rond 15.00 aankomen. Dat was gelukt. Het laatste stukje moesten we echt 7km door een 'bumpy-road'. Daarvoor zijn we heel lang geen mens of huis of wat dan ook tegen gekomen. Het is echt een heel verlaten stuk boven op de bergen. Hoe ze dit plekje hebben gevonden is echt een raadsel. Ondanks de flinke kou genieten we zo van het uitzicht. Het dorpje waar we verblijven hebben van die mooie rondje huisjes van klei, zoals in het programma groeten uit de rimboe. Een supermooi huisje dus (we mochten niet eens kamperen i.v.m. het weer). Wij dachten dat het weer nog mee zou vallen; het zou iets gaan regenen maaaaar we waren blij met ons huisje. De basotho man (zo noemen ze inwoners van Lesotho) ging ons uitleggen hoe het allemaal werkt: er is alleen stroom van 5 tot 10, er is heel weinig wifi en die moet je kopen, per dag maar een paar minuten douchen enzovoorts. Maar het mini-dorpje was zo leuk, er was een barretje (waar we ineens in het donker stonden om half 10 omdat het in de winter nog eerder uit bleek te gaan), we hadden een echte keuken en tafels, dat waren we niet meer gewend.
In de avond nog even snel gedouched met het kaarsje aan en onder de dikke dekens en slaapzakken, lekker zwaar en warm. Deze avond ook nog naar een koor en optreden van een band van Malealea geweest; die was zó leuk; van oude bakken en paperclips hadden ze een drumstel gemaakt en van oude dozen een viool en gitaren. Het klonk echt heel goed! Daarna met zijn allen mee gedanst en ja, daar zijn filmpjes van. De volgense morgen werden we wakker en hoorden we de buren zeggen: "huh het heeft gewoon gesneeuwd", wij draaiden ons nog eens om; "dat zal echt wel meevallen..". Nadat we wat later uit bed kwamen bleek dat het echt de hele nacht heeft gesneeuwd, en dat deed het verder die dag ook nog de hele dag. We hebben nog net een berichtje kunnen sturen en toen viel de stroom, het bereik en eigenlijk zo'n beetje alles uit. (weer alsof we in een film zaten maar dan een waarbij een groep mensen vast zat in niemandsland, wat eigenlijk ook zo was haha)
Lois heeft heel de vakantie nog geen foto gemaakt maar deze dag heeft hij alleen maar fotos gemaakt, hij was niet te stoppen. Hij en Tara hebben nog nooit sneeuw gezien dus ze waren helemaal door het dolle! Wij zagen de bui al hangen natuurlijk.. Op het programma stond vandaag een bezoek aan de village en een hike of ponytracking. Het bezoek aan de village bleek door te gaan voor de mensen die dat willen. Eigenlijk was niemand gekleed op sneeuw, dus Pike heeft zijn truckendoos weer uit de kast gehaald: met vershoudfoli hebben we onze schoenen. Hij deed kookspray op zijn schoenen, ik zag Tara het ook doen en vroeg waarom ze dat deed "no idea, i saw it Pike doing so it will be good for something". Na allemaal schoenen ingetaped te hebben en alle kleren die we hadden aangedaan zijn we vertrokken naar de village 'Malealea'. Dit hadden we ondanks de sneeuw toch echt niet willen missen: sneeuwballen gegooid en een sneeuwpop gemaakt met de kindjes in het dorpje, een school bezocht, een vrouwtje wat zelf bier maakt voor de mensen in het dorpje en mensen die zelf van alles maakte.
Terug in het huisje lekker gelunched en de rest van de dag konden we eigenlijk niets anders dan met zn allen in het 'keukentje' zitten, spelletjes doen en naar de bar om wat te drinken. Maargoed we waren langzamerhand door onze RND heen en het lijkt er op dat we hier nog wel even moeten blijven, we zitten echt ingesneeuwd. De pin doet het ook niet, er is geen stroom dus we zaten zonder geld.

Ze verwachten dat hij in de avond weer is gemaakt maar het dorpje is flink aangetast: bomen knakken om de beurt omdat ze zo droog zijn en er een flink pak sneeuw op ligt, de daken storten in, noem het maar op. Zo zielig als je weet hoe arm ze hier zijn en dat ze het dus allemaal weer moeten opbouwen..
Andere groepen hebben hier echt langer moeten zitten omdat de bumpy road echt niet te doen is. Het ziet er naar uit dat we hier dus nog wel even zitten. Maaaar: wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen!