Dag 12 Lesotho

Vandaag zouden we vroeg in de morgen vertrekken naar Cintsa, een plekje waar we zouden overnachten voordat we naar Addo Elephant zouden gaan. Er was in ieder geval geen sprake van dat we vroeg in de ochtend zouden vertrekken i.v.m. de sneeuw. We zaten gewoon echt ingesneeuwd in Afrika! Naja 1 nachtje langer is ook niet zo erg.. In de morgen hebben we met onze groep allemaal paden geschept zodat we niet iedere keer natte voeten zouden krijgen. De mensen hier zijn zo behulpzaam maar willen eigenlijk liever niet dat wij dingen doen: we zijn inmiddels wit en kunnen hun betalen om te werken. Ook wanneer de wifi gemaakt moet worden en Pike en een andere Nederlandse man willen helpen hebben ze dat liever niet. Toch geprobeerd wat te maken maar het blijkt ook dat eigenlijk niemand weet hoe het precies in elkaar zit. Hele kabels zijn gebroken op verschillende plekken. De dag erna schijnt het -9 te worden dus het is eigenlijk alles of niets vandaag. Pike, Lois en nog 2 andere Nederlandse mannen zijn met een 4x4 gaan kijken of het allemaal veilig is. Ze kwamen terug en het was wel echt duidelijk dat we vandaag niet weg konden. In de loop van de dag is het hele dorp bezig geweest met het schoon vegen van de 'bumpy road' tot aan het 'normale pad'. Dat was 7km dus echt een flink stuk. Naast onze groep zijn er ook nog een paar personenauto's, een andere truck van Nomad en een bus. De hele dag was het de vraag of we hier weg konden ja of nee. Na de lunch zouden we om 15.00u gepakt moeten zijn zodat áls we weg kunnen dat we dan meteen kunnen gaan. Het gaat wat dooien vanmiddag dus het is nu of nooit. 15.00 allemaal gepakt en gezak in de keukenkamer; we moesten nog even wachten: eerst ging de 4x4 eroverheen, als die kon dan mochten de andere chauffeurs het proberen. De busschauffeur wilde het wel proberen, die ging dus voor ons nadat dr 4x4 er doorheen kwam. Het probleem was dat het een bumpy road was, een slingerweg en de berg op. Het werd langzaam steeds later maar uiteindelijk na veel bellen met het kantoor van Nomad reizen en nadat Lois er vertrouwen in had gingen we. Daarvoor zaten we met zn allen af te wachten en steeds als Tara binnenkwam keken we allema heel afwachtend naar haar. Toen ze met een bigsmile met Lois aangelopen kwam wisten we genoeg: WE GINGEN WEG! Nog nooit zo snel zat alles in de truck en hop daar gingen we, het werd ietsje schemerig maar er was genoeg licht toen we weg reden. Het eerste stuk ging eigenlijk vrij vlot. Lois vertelde later dat zijm handen behoorljjk aan het trillen waren maar het leek erg zeker. We waren zo blij allemaal, we konden gewoon verder met de reis! Voorin zaten twee Nederlandse mannen van de groep, Lois had hen gevraagd voorin te zitten, hij had dan ook nog nooit in de sneeuw gereden. Iedereen werd steeds iets meer ontspannen. We waren er bijna en hoorde ineens vanuit voor: SHIT.. De bus stond vast gedraaid op de bumpy road. Het halve dorp was ongeveer aan het helpen om de bus weer weg te krijgen (ze waren allemaal aan het duwen). We zijn uitgestapt om te helpen; Pike had het idee om met de 4x4 die heel de tijd al boven op de weg stond de bus weg te trekken. Dat lukte dus; hij was uit het stuk waar hij vast zat en de 4x4 was weer weg gereden. Helemaal blij, dus bus kon weg. Maar na een paar honderd meter kwam hij weer vast te zitten. Dit keer de chauffeur van de 4x4 gevraagd gewoon door te blijven trekken totdat hij helemaal bovenaan was en na een paar keer weer proberen hem weg te duwen en trekken was het gelukt; de bus was boven yeeesss, dus wij kunnen weer verder. De andere Nomad truck stond inmiddels ook achter onze truck stil..

Vandaag zouden we vroeg in de morgen vertrekken naar Cintsa, een plekje waar we zouden overnachten voordat we naar Addo Elephant zouden gaan. Er was in ieder geval geen sprake van dat we vroeg in de ochtend zouden vertrekken i.v.m. de sneeuw. We zaten gewoon echt ingesneeuwd in Afrika! Naja 1 nachtje langer is ook niet zo erg.. In de morgen hebben we met onze groep allemaal paden geschept zodat we niet iedere keer natte voeten zouden krijgen. De mensen hier zijn zo behulpzaam maar willen eigenlijk liever niet dat wij dingen doen: we zijn inmiddels wit en kunnen hun betalen om te werken. Ook wanneer de wifi gemaakt moet worden en Pike en een andere Nederlandse man willen helpen hebben ze dat liever niet. Toch geprobeerd wat te maken maar het blijkt ook dat eigenlijk niemand weet hoe het precies in elkaar zit. Hele kabels zijn gebroken op verschillende plekken. De dag erna schijnt het -9 te worden dus het is eigenlijk alles of niets vandaag. Pike, Lois en nog 2 andere Nederlandse mannen zijn met een 4x4 gaan kijken of het allemaal veilig is. Ze kwamen terug en het was wel echt duidelijk dat we vandaag niet weg konden. In de loop van de dag is het hele dorp bezig geweest met het schoon vegen van de 'bumpy road' tot aan het 'normale pad'. Dat was 7km dus echt een flink stuk. Naast onze groep zijn er ook nog een paar personenauto's, een andere truck van Nomad en een bus. De hele dag was het de vraag of we hier weg konden ja of nee. Na de lunch zouden we om 15.00u gepakt moeten zijn zodat áls we weg kunnen dat we dan meteen kunnen gaan. Het gaat wat dooien vanmiddag dus het is nu of nooit. 15.00 allemaal gepakt en gezak in de keukenkamer; we moesten nog even wachten: eerst ging de 4x4 eroverheen, als die kon dan mochten de andere chauffeurs het proberen. De busschauffeur wilde het wel proberen, die ging dus voor ons nadat dr 4x4 er doorheen kwam. Het probleem was dat het een bumpy road was, een slingerweg en de berg op. Het werd langzaam steeds later maar uiteindelijk na veel bellen met het kantoor van Nomad reizen en nadat Lois er vertrouwen in had gingen we. Daarvoor zaten we met zn allen af te wachten en steeds als Tara binnenkwam keken we allema heel afwachtend naar haar. Toen ze met een bigsmile met Lois aangelopen kwam wisten we genoeg: WE GINGEN WEG! Nog nooit zo snel zat alles in de truck en hop daar gingen we, het werd ietsje schemerig maar er was genoeg licht toen we weg reden. Het eerste stuk ging eigenlijk vrij vlot. Lois vertelde later dat zijm handen behoorljjk aan het trillen waren maar het leek erg zeker. We waren zo blij allemaal, we konden gewoon verder met de reis! Voorin zaten twee Nederlandse mannen van de groep, Lois had hen gevraagd voorin te zitten, hij had dan ook nog nooit in de sneeuw gereden. Iedereen werd steeds iets meer ontspannen. We waren er bijna en hoorde ineens vanuit voor: SHIT.. De bus stond vast gedraaid op de bumpy road. Het halve dorp was ongeveer aan het helpen om de bus weer weg te krijgen (ze waren allemaal aan het duwen). We zijn uitgestapt om te helpen; Pike had het idee om met de 4x4 die heel de tijd al boven op de weg stond de bus weg te trekken. Dat lukte dus; hij was uit het stuk waar hij vast zat en de 4x4 was weer weg gereden. Helemaal blij, dus bus kon weg. Maar na een paar honderd meter kwam hij weer vast te zitten. Dit keer de chauffeur van de 4x4 gevraagd gewoon door te blijven trekken totdat hij helemaal bovenaan was en na een paar keer weer proberen hem weg te duwen en trekken was het gelukt; de bus was boven yeeesss, dus wij kunnen weer verder. De andere Nomad truck stond inmiddels ook achter onze truck stil..

Allemaal naast de truck blijven was de vraag van Lois. Alleen hij zou proberen de truck er doorheen te krijgen. Het ging een heel stuk goed maar op het punt waar de bus vast zat, kwam ook onse truck vast te zitten. De truck kon niet door de 4x4 getrokken worden omdat hij heel veel zwaarder was dan de bus. Lois was uitgestapt en zei naar achteren te rijden en het nog eens te proberen. Inmiddels koelde het flink af, het werd al weer onder 0. We stonden met zn allen als een hoopje te wachten wat er zou gaan gebeuren. Lois had overlegd met de chauffeur van de andere truck, ze stonden lang te overleggen, toen ze uiteindelijk in het inmiddels pikkedonker terug gelopen kwamen kregen we te horen dat we niet verder gingen. Daar sta je dan; in Lesotho, een afhelegen gebied in de bergen, in het pikkedonker, ongeveer -2, op 5km afstand van de lodges. We hadden allemaal hele goede ideeen, maar de bus die wij hadden geholpen was inmiddels gewoon weggereden (&2-@%). We moesten dus terug naar de lodge. Alle spullen zouden opgehaald worden door de 4x4 van de lodges. Gelukkig hadden we onze hoofdlampjes en een paar zaklampjes. Binnen een uur waren we terug op de lodge. Daar was dan wel weer een verrassing, de mensen van Malealea Lodge hadden voor ons superlekker gekookt, zo lief! Daarna in de bar nog lekker wat gedronken en toen om 22.00u het licht uit ging zijn we naar het huisje gegaan en hebben we daar met een deel van de groep nog voor het vuur gedronken. Midden in de nacht was de douche gelukkig wel heet! Benieuwd of we morgen weg kunnen..